شکل کهکشان ها

ستاره شناسان بیشتر کهکشان ها را از روی شکلشان طبقه بندی می کنند. چون کهکشان ها یا مارپیچی یا بیضی شکل هستند. کهکشان مارپیچی مثل یک دیسک با یک برآمدگی در مرکزش است. این دیسک مشابه یک فرفره است. بازوان مارپیچی روشن دارد که از برآمدگی مرکزی به صورت پیچ پیچی به اطراف ادامه دارد. همه کهکشان های مارپیچی می گردند، ولی به آهستگی. برای مثال کهکشان راه شیری هر 250 میلیون سال یک بار یک دور گردشش را کامل می کند.

 

خوشه کروی، جمعیتی متشکل از گروه هایی از ستارگان است که به وسیله نیروی جاذبه محکم  کنار هم نگه داشته می شوند. این خوشه کروی یکی از متراکم ترین خوشه های شناخته شده در کهکشان راه شیری است

ستارگان جدید از گاز و گرد و غبار موجود در داخل کهکشان های مارپیچی تشکیل می شوند. گروه های کوچک تر ستارگان موسوم به خوشه های کروی اغلب کهکشان های مارپیچی را احاطه می کنند. یک خوشه کروی حدود یک میلیون ستاره دارد.

شکل کهکشان های بیضوی، از کره های کامل تا گویچه های صاف متغیر است. نوری که از کهکشان بیضی شکل خارج می شود، در مرکز بیشتر است و به تدریج در مناطق خارجی تر کهکشان ضعیف تر می شود. کهکشان های بیضوی نسبت به کهکشان های مارپیچی گرد و غبار و گاز کمتری دارند و به نظرمی رسد تعداد کمی از ستارگان جدید در آنها شکل می گیرد.

 

کهکشان های نوع سوم کهکشان های بی قاعده هستند که شکل ساده ای ندارند. بعضی از آنها بیشتر حاوی ستارگان آبی و ابرهای گازی هستند اما گرد و غبار کمی دارند. کهکشان "ابرهای ماژلانی" از این نوع هستند. بعضی دیگر از کهکشان های بی قاعده بیشتر از ستارگان روشن جوان و گاز و گرد و غبار تشکیل شده اند.

 

کهکشان ها هماهنگ با یکدیگر حرکت می کنند. گاهی به طور اتفاقی دو کهکشان به قدری به هم نزدیک می شوند که نیروی جاذبه هر یک شکل دیگری را تغییر می دهد. کهکشان ها حتی ممکن است با هم تصادف کنند. اگر کهکشان هایی که به  سرعت در حال حرکتند با هم تصادف کنند، ممکن است به طور مستقیم از میان هم عبور کنند یا یک کمی برهم اثر بگذارند یا اصلاً اثر نگذارند.

 

در کهکشان های بی قاعده مثل  SextanA، اشکال ساده ای مثل مارپیچ یا بیضی شکل دیده نمی شود

 

به هر صورت حتی کهکشان هایی که کند حرکت می کنند هم با هم تصادف می کنند. آنها ممکن است به داخل یک کهکشان بروند و با آن یکی شوند و به کهکشانی تبدیل شوند که بزرگ تر از کهکشان های اولیه است. چنین یکی شدن هایی می تواند کلاف های مارپیچی از ستارگان به وجود آورد که ممکن است بیش از 100000 سال نوری به داخل فضا گسترش پیدا کند.